... سـقـیـفـه

این چند ماه اخیر، مذاکرات هسته ای و روند برخورد دولت و حامیان رسانه ای آن در تقابل با مخالفین و حتی منتقدین آن، به تیتر اول تحلیل های رسانه ای کشور تبدیل شده است. دولت و حامیان فکری و رسانه ای آن به پشت گرمی به حمایت رهبری از مذاکرات (نه روند مذاکرات، بلکه از استقلال قوه مجریه در پیشبرد مذاکرات) طرف مقابل را به بی انصافی و تقابل و این اواخر کم سوادی متهم می کنند و در مقابل گروه های مختلفی ازمنتقدین و مخالفین، از مخالفت آشکار تا نقد اصولی را انجام می دهند و کتمان حقایق، تک روی و عدول از اصول را به دولت نسبت می دهند.

موضوع اول، حمایت رهبری است.

رهبری بارها از دولت در برابر انتقادات حمایت کرده و هرچند که دولت را هم به مدارا با منتقدین دعوت کرده، ولی از سوی دیگر از منتقدین هم خواسته تا با انصاف و نقد درست پیش روند و سازش کار یا خائن نامیدن مذاکره کنندگان را هم رد کرده است . شاید لفظ "بچه های انقلاب" سند محکمی برای این ادعا باشد.

در سال های اخیر چندین بار از رهبری شنیده ایم که پای انقلاب، مردم و حقوق نظام ایستاده است. پس هرگونه کم کاری یا گذشت احتمالی رهبر از خیانت یا حرکت ضدانقلابی مسئولین در هر جایگاهی، مردود است. دولت های احمدی نژاد و خاتمی هم مصداق خوبی بر این مدعاست. چه آنکه تاریخ نشان داده است که در چه مواقعی این دو رییس جمهور چه اشتباهاتی داشته اند و واکنش نصیحت گونه و مدارایی رهبری چگونه بوده است و در مواردی چگونه رهبری پای مصالح نظام پافشاری و ایستادگی کرده اند.

پس این سوال مطرح است که

"در صورت اشتباه دولت که به ضرر نظام و حقوق ملت است، واکنش رهبری تا چه حدی است ؟"

رهبری تا زمانی مدارا می کند که از خطوط قرمز عبور نکنند و در برابر پایمالی حقوق ملت و نظام ، مطمئناً در برابر آن خواهند ایستاد. ولی نکته مهم این است که جمهوریت نظام هم در این کش و قوس حفظ شود که باز هم خود رهبری پشت آن ایستاده است.

موضوع دوم بحث رسانه های عموماً طرفدار دولت و اصلاح طلب در مورد الزام به پذیرش توافق نامه و سپس نقد آن است. موضوعی که به نوعی دیگر در صحبت های این هفته امام جمعه تهران هم بروز داشت که "ما مذاکره را قبول داریم و با هیچ کشوری سرجنگ نداریم، .... اما این موضوع که ملت ایران به خاطر تحریم تن به مذاکره داده‌اند، توهم است."

پذیرش توافق نامه و اصل مذاکرات، نافی نقد و پرسش درمورد آن نیست ! بدیهی هم است که وقتی قوه مجریه و مسئول مذاکرات با نظر رهبری مذاکره را آغاز می کند و پیش می برد، مطمئناً این روند مورد قبول مردم و افکار عمومی است.

با این وجود و حتی پذیرش اصل مذاکرات و ...، سوال دیگری مطرح می شود که اصلاً در ژنو چه شد و چه اتفاقاتی افتاد ؟! یعنی باید کدام متن رو ببینیم و از آن انتظار داشته باشیم ؟! فکت شیت و non paper و بیانیه کاخ سفید و الخ دیگر چه صیغه ای است ؟! چطور باید در مورد مسئله ای صحبت کرد، وقتی که مشخص نیست دقیقاً چه شده است !

و می رسیم به آخر حرف !

اینکه طرف مقابل می گوید اصل مذاکرات را باید بپذیری تا نقد کنی، با اتکا به پشتیبانی و دقت نظر رهبری قابل قبول است. اجازه نقد و اصلاً دعوت به نقد هم که از سوی رهبری و بعدها به نوعی دیگر دولت، داده شده است. بهتر نیست پاسخی مناسب هم به نقدها و پرسش ها داده شود ؟!

و درنهایت، این اجازه را داریم که حداقل ما هم خوش بین نباشیم ؟! حتی اگر بحث تشابه فکری و یا اقتدای فکری به رهبری نظام هم مطرح نباشد، باز هم سابقه تاریخی رفتار غرب اجازه خوش بینی را نمی دهد ! چرا راه دور برویم، همین هفته های اخیر رفتارها و صحبت های آمریکایی ها، جای خوش بینی باقی گذاشته است ؟!

رسانه های اصلاح طلب و شاید اعتدال گرا ! شمشیری را از رو گرفته اند که بایدهایی را تعریف می کند ! باید منتظر اتفاقات خوب باشیم ! باید از مذاکره کنندگان و دولت متشکر باشیم ! باید از چیزی نپرسیم چون طرف مقابل امین نیست ! (طبق صحبت های وزیر خارجه محترم در مصاحبه با ایرنا) و الخ !

آقایان، اجازه هست ما هم خوش بین نباشیم ؟!